Kerlaveo -de naam schijnt in het Bretons zoveel te betekenen als “huis van de durvers”- is één van de vele geesteskinderen van Jean-Luc Thomas, een meester op de houten dwarsfluit en vooral een kerel, die van vele markten thuis is en wiens huis ook echt “Kerlaveo” schijnt te heten. Rode draad doorheen zijn muzikaal parcours is het opzoeken der grenzen, vanuit de opvatting dat de grens niet de limiet hoeft te zijn, zoals wijlen Wim De Wulf het zo mooi verwoordde. Met andere woorden, wat nieuw en uitdagend is, wat de gevestigde orde in enige mate overhoop kan halen, dàt is waar de man zich mee bezighoudt in zijn talloze muzikale samenwerkingen, waarvan Kerlaveo er eentje is.

Dat project zag een jaar of vijf geleden het licht en het bracht Thomas samen met zes Braziliaanse muzikanten in een poging om de raakvlakken te bespelen, tussen diverse muzikale stijlen, van Bretonse jongo en Celtic mars tot Venezolaanse chorinho en Bulgaarse modinha. De zes naast Thomas zijn niet van de minsten: Carlinhos Antunes, Braziliaanse wereldburger, bespeelt alles wat snaren heeft, van gitaar tot ngoni; zijn landgenoot Gabriel Levy leende zijn accordeonklanken al uit aan mensen als Paquito d’Rivera en Yo-Yo Ma en Pedro Ito kun je kennen van bij het Ricardo Herz Trio. Bassist Rui Barossi is een trouwe kompaan van Antunes, maar werkte ook met Tom Zé en fluitist Toninho Carrasqueira is zowat het gezicht van de “Choro”: zijn fluitspel werd in de loop der jaren min of meer een genre op zich iets wat zonder enige twijfel ook opgaat voor Vitor Lopes: hij is de man die de mondharmonica in de choro introduceerde en eigenlijk ook de directe aanleiding was voor dit project: hij ontmoette Thomas en bracht hem met de anderen in contact..

Allemaal hebben ze met Thomas één ding gemeen: grenzen zijn binnen de muziek hooguit interessant als referentie, maar zeker niet als beperking en elk van hen bracht zijn persoonlijke interesse mee, wat dus leidde tot de optelsom die ik hierboven al aangaf.Deze instrumentale plaat, voorlopig de enige, werd helemaal live opgenomen in Rio, met de bedoeling zo live mogelijk te klinken. De CD was al enige tijd beschikbaar in Brazilië, maar wordt nu dus bij ons uitgebracht en daar mogen we bepaald blij om zijn: dit is veel meer geworden dan een soort Bretons-Braziliaanse samenwerking, dit is werkelijk wereldmuziek op bijzonder hoog niveau, waarin klanken, ritmes, dansen….vanuit de vier windstreken bijeengebracht worden en in de handen terecht komen van mensen, die stuk voor stuk meesters zijn op hun instrumenten.

En al klinken de meeste titels Braziliaans -al verwijst “Bamako’s Plinn” naar Mali en en “Garoto em Caracas” naar Venezuela-, omdat ze haast allemaal door de Brazilianen geschreven zijn, deze tien tracks nemen u in een klein uurtje mee naar allerlei landen, waar je ook blues tegenkomt, maar waar jazz en aanverwanten de boventoon voeren. Het product dat zij met die ingrediënten brouwen, is even lekker als verrassend: je wordt meer dan eens op het verkeerde been gezet en dat is een bijzonder leuke ervaring, als ze bereid wordt door een verzameling klasse van deze allure. Verfrissende en bijzonder boeiende plaat, die mij plots beter doet begrijpen waarom onze Toots Thielemans zo graag met Brazilianen musiceerde….

(Dani Heyvaert)